همۀ منابع علمی بالاتّفاق دورۀ سنّی زیر شش سال را مهمترین و سرنوشت‌سازترین دوره رشد و تربیت کودکان می‌دانند.
بدین لحاظ همۀ کشورهایی که با جدّیت برنامه‌ریزی برای پیشرفت و تعالی را دنبال می‌کنند توجّه ویژه به حمایت از سلامت، رشد و تربیت کودکان در این مقطع سنّی مبذول می‌دارند.
درحالی که نظام آموزشی و نظام رفاه کودکان در کشور ما با مشکلات و چالش‌های متعدّد روبروست، شاید ضعیف‌ترین حلقه در این نظام‌ها را نظام حمایت از رشد و تربیت کودکان زیر شش سال و برنامه‌ریزی مناسب برای آن تشکیل می‌دهد.
دستاوردهای ارزشمند به‌دست آمده در حوزۀ سلامت کودکان با کاستی‌ها در حوزۀ رفاه و تربیت مورد تهدید قرار گرفته و ضعف‌ها در برنامه‌ریزی اقتصای و عدم توجّه کافی به عدالت اجتماعی آسیب‌های بیشتری به رشد و تربیت متعادل و متوازن کودکان در این مقطع سنّی وارد آورده است.
برنامه‌ریزی و ساختارهای مدیریّتی برای این دوره در دهه‌های اخیر دچار تحوّلات و ضعف‌های متعدّد بوده است.
ضعف اصلی در برنامه‌ریزی‌ها در این حوزه نپرداختن به رویکرد مبتنی‌بر خانواده و جامعۀ محلّی و حاکمیّت رویکرد «مرکزمحور» بوده است. خصوصی‌سازی‌های بی‌رویّه و بدون توجّه کافی به تدابیر مؤثّر برای اجتناب از بی‌عدالتی اجتماعی و آموزشی زخم دیگری بر پیکر این بخش سرنوشت‌ساز بوده است.
علی‌رغم تحوّلات در ساختارهای اجرایی و مدیریّتی و ایجاد تغییرات مکرّر در سازمان‌های اجراییِ متولّیِ این بخش، متاسّفانه توجّه جدّی به برنامه‌ریزی برای «تقویت و حمایت از مراقبت در خانواده» اتّفاق نیافتاده است. ساختارهای اجرایی (و ازجمله سازمان نوظهور «تعلیم و تربیت کودکان») با معطوف داشتنِ ساختار و برنامه‌های خود به بخش «مهدهای کودک و مراکز پیش‌دبستانی»، ساختار و برنامۀ اجرایی خاص و فراگیر برای بخش «مراقبت در خانواده» پیش‌بینی ننموده‌اند.