پرسش مادر 👇

دو تا فرزند پسر ۸ساله و ۴ساله دارم.
پسر اولم اصلا دوست ندارد از من دور شود،یا شب جایی بماند(پیش عمه یا مادربزرگ ). هنوز شب ها میخواد پیشش بمانیم تا بخوابد،نصف شب هم اگر بیدار شود دوباره به اتاق ما می آید تا پیشش بخوابیم یا پیش ما بخوابد.
اگر بخواهم یکی دوساعت برای انجام کاری بیرون بروم،نمیپذیرد تا با برادرش تنها باشد.
خودش میگوید از تنهایی میترسم.
چکار کنم تا آرام شود؟
پیشاپیش ممنونم از وقتی که میگذارید

پاسخ دکتر حمید سپهر
متخصص روانشناسی یادگیری
عضو هیئت علمی دانشگاه یزد
@drhamidsepehr.ir

با سلام،
در مشورتهای اینچنینی ابتدا این موضوع باید برایمان روشن باشد که هیچیک از رفتارهای کودکان بدون علت نیست. دوم اینکه باور داشته باشیم عمده رفتارهای فرزند ما در درون خانواده شکل گرفته است و ریشه در رفتارهای والدین دارد. در این مشورتها سعی ما بر این است که ابتدا با همفکری خانواده به ریشه و علت رفتار کودک برسیم. در صورت موفقیت در امر پیدا کردن ریشه رفتار میتوانیم به راهکار برای حل مشکل رفتاری هم دست یابیم.
از آنچه به خوبی توسط مادر محترم بیان شده با نوعی مشکل اضطراب جدایی روبرو هستیم. این نوع اضطراب نتیجه احساس عدم امنیت روانی کودک است. و این احساس زمانی تقویت می‌شود که رابطه با مادر به اندازه کافی گرم و اطمینان بخش نبوده و/یا فرزند دیگر موجب جلب توجه بیشتر مادر گردیده. 
اینکه مادر گرامی چه درجه‌ای از گرما و صمیمیت و پذیرش و همدلی در رابطه خود با فرزندان و به ویژه پسر بزرگتر را دارند باید مشاهده شود و مورد ارزیابی قرار گیرد. 
از طرف دیگر به احتمال قوی آمدن برادر کوچکتر موجب گردیده تا بدون ملاحظه و دقت کافی از طرف مادر توجه ایشان از برادر بزرگتر قطع و یا تضعیف گردد و این امر برای او ضربه تلقی شده و احساس ناایمنی روانی در او را ایجاد نماید.
لذا با اطلاعات موجود دو پیشنهاد خدمت خانواده محترم عرضه میگردد.
۱) توجه جدی به رابطه گرم و صمیمی و روان با هر دو فرزند. وقت گذاشتن برای بازی، قصه خوانی، ... با آنها و "دل دادن" به بچه‌ها و توجه قلبی به آنها در هنگام بودن با آنها. تمرین و یادگیری این رفتارها.
۲) توجه بیشتر و واقعی به پسر بزرگتر، درآغوش گرفتن او، بازی با او، بیرون رفتن با او، جلب همکاری او در امور خانه، صحبت روان و صمیمی با او و خارج شدن از کلیشه‌های رفتاری "تذکر و نصیحت" زیاد. در دوره درمانی از تنها گذاشتن او، اصرار بر انتقاد از رفتار چسبنده او و ... پرهیز گردد. به او وقت دهیم تا کم کم احساس آرامش و امنیت روانی خود را بازیابد.
البته موفقیت در نتیجه بخش بودن این پیشنهادات در این است که مادر از تندی، عصبانیت و خشونت و طرد بچه‌ها (اگر وجود دارد) اکیدا اجتناب نماید.